This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
Εκκολπωμάτωση Παχέος Εντέρου
Με τον όρο εκκολπωμάτωση εννοούμε την δημιουργία εκκολπωμάτων, που μοιάζουν με σακουλάκια ή μπαλονάκια στο τοίχωμα του εντέρου. Είναι κατά κανόνα μικρά, πολλαπλά, αφορούν συχνότερα το αριστερό τμήμα του εντέρου και συνηθέστερα το σιγμοειδές . Είναι πολύ συχνή κατάσταση σε άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών , στις Δυτικές κοινωνίες και η συχνότητα τους αυξάνεται με την ηλικία , έτσι ώστε τα 2/3 των ανθρώπων άνω των 70 ετών, να εμφανίζουν εκκολπώματα.
Ο ακτινολογικός έλεγχος του παχέος εντέρου, αποτελεί ευαίσθητη διαγνωστική εξέταση . Πρακτικά όμως η κολονοσκόπηση είναι η εξέταση που παρέχει την δυνατότητα ανάδειξης συνοδού παθολογίας , διαφορικής διάγνωσης και λήψης βιοψιών όταν απαιτούνται.
Με τον όρο εκκολπωμάτωση (diverticulosis) εννοούμε την παρουσία εκκολπωμάτων, ενώ με τον όρο εκκολπωματίτιδα (diverticulitis) εννοούμε την παρουσία φλεγμονής .
Η εκκολπωμάτωση μπορεί να διατρέχει τελείως ασυμπτωματικά και να διαπιστωθεί σε τυχαίο ακτινολογικό έλεγχο , μπορεί όμως να προκαλεί επεισόδια με κοιλιακό άλγος , κυρίως στο αριστερό κάτω μέρος της κοιλίας που συνοδεύονται από διαταραχές των κενώσεων , συνήθως δυσκοιλιότητα .
Η εκκολπωμάτωση που επιπλέκεται από φλεγμονή συνήθως ενός από τα εκκολπώματα , εμφανίζεται με την εικόνα της εκκολπωματίτιδας. Η εκκολπωματίτιδα μπορεί να οφείλεται σε οξεία διάτρηση εκκολπώματος ή σε ασυμπτωματικές μικροδιατρήσεις που είναι και το συνηθέστερο .
Βασικό στοιχείο της θεραπευτικής αντιμετώπισης αποτελεί διάκριση της εκκολπωμάτωσης από την εκκολπωματίτιδα και αναγνώριση τυχόν επιπλοκής. Η συντηρητική αντιμετώπιση περιλαμβάνει διατροφικές οδηγίες και φαρμακευτική αγωγή για την ανακούφιση του πόνου. Η εκκολπωματίτιδα σε ήπιες περιπτώσεις αντιμετωπίζεται με αντιβιοτικά και παυσίπονα από το στόμα, ενώ οι πιο σοβαρές επιπτώσεις μπορεί να χρειαστούν ενδονοσοκομειακή νοσηλεία για ενδοφλέβια αντιβίωση και ενυδάτωση σε πρώτη φάση . Σε περίπτωση αποτυχίας της συντηρητικής αγωγής καθώς και σε χρόνιες επιπλοκές από υποτροπιάζουσες κρίσεις , τίθεται το ενδεχόμενο χειρουργικής αντιμετώπισης.